Historia Biblioteki Jagiellońskiej
Historia Biblioteki Jagiellońskiej nierozerwalnie wiąże się z historią samego Uniwersytetu Jagiellońskiego, dlatego też za datę jej utworzenia przyjmuje się 1364 r. Używane w XIV wieku kodeksy zachowały się do dziś. Przez dosyć długi okres czasu zbiory biblioteczne, które pochodziły z darów profesorów oraz wychowanków uniwersytetu, gromadzono przy poszczególnych wydziałach, bursach studenckich i kolegiach. Najliczniejszy ich zbiór, głównie z zakresu sztuk wyzwolonych i teologii, znajdował się w Collegium Maius. Tam też po jego odbudowie na przełomie XV/XVI w. Biblioteka uzyskała osobne pomieszczenie, obecnie zwane Salą Obiedzińskiego (nazwa pochodzi od nazwiska profesora-pomysłodawcy). Budynek Collegium Maius stanowił główną siedzibę Biblioteki Jagiellońskiej aż do 1940 roku.
Do XVI wieku zbiory biblioteki nieustannie się się powiększały. Wraz z wiekami XVII i XVIII rozpoczął się swego rodzaju kryzys. Z pomocą Bibliotece i całemu uniwersytetowi przyszła nowo powstała Komisja Edukacji Narodowej w osobie Hugona Kołłątaja. Na jego wniosek połączone zostały rozproszone zbiory i w ten sposób utworzono jedną, ogólnouniwersytecką bibliotekę mającą charakter publiczny. Przyznano też fundusz na potrzeby księgozbioru liczącego wówczas 1926 rękopisów oraz 32 000 woluminów druków.
Okres rozbiorów negatywnie odbił się na rozwoju biblioteki. Mimo to udało się uporządkować zbiory oraz rozbudować pomieszczenia. Rozkwit biblioteki na przełomie XIX/XX w. wiąże się z osobą Karola Estreichera. K Estrecher to twórca Bibliografii Polskiej. Dbał on m.in. o wzrost liczby druków w języku polskim.
W okresie międzywojennym zreformowano działalność Biblioteki. W latach 1931-1939 przy Al. Mickiewicza postawiono nowy gmach. Zbiory przeniesiono już w trakcie II wojny światowej, a Bibliotekę przemianowano na Staatsbibliothek Krakau. Polacy, którzy uczęszczali na tajne komplety, mieli nieoficjalny dostęp do zbiorów dzięki pomocy pracujących w Bibliotece polskich bibliotekarzy.
Po II wojnie światowej rozwój Biblioteki wiązał się z wprowadzeniem tzw. egzemplarzy obowiązkowych druków polskich. Oprócz tego nawiązywano współpracę współpracę z bibliotekami zagranicznymi oraz przyznawano rozmaite dotacje. W 1969 roku rozpoczęto archiwizowanie druków polskich, a w latach 90. obowiązkiem tym objęte zostały również dokumenty audiowizualne i elektroniczne. Stały przyrost zbiorów bibliotecznych wymusił rozbudowę gmachu Biblioteki. Piierwsza rozbudowa odbyła się w latach 1961-1963, a druga w latach 1995-2001.
W latach 90. zaczęto komputeryzować zbiory. Ponadto opracowano systemy zabezpieczające przed kradzieżą, ponieważ z biblioteki zniknęło kilkadziesiąt cennych starodruków.
